کد مطلب:11546 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » احكام

آيا اگر انسان مشروبات الكلي استفاده كند، ده روز قبل از ماه رمضان نماز و روزة او در ماه رمضان چه حكمي دارد؟

مشروبات الكليِ مست كننده، حرام و نجس است و خوردن كم يا زياد آن فرقي نمي كند.(1) در روايات از آن بسيار مذمت شده، حتي نشستن سر سفره اي كه شراب باشد، تحريم شده است.

ده گروه در مورد شراب مورد لعن و نفرين پيامبر(ص) قرار گرفته اند: خود خمر، كسي كه درخت انگور مي كارد، يا آن را آب مي دهد به خاطر اين كه بعداً شراب درست كند، فروشنده، خريدار، حمل كننده و گيرندة پول، ساقي و نگهدارندة آن، همه مورد لعن پيامبر قرار گرفته اند.(2)

امام صادق(ع) فرمود: تمام انبيا خمر را حرام كرده اند.(3)

پيامبر(ص) فرمود: خمر و ايمان در يك قلب جمع نمي شود.(4) يعني كساي كه خمر مي نوشد، مؤمن نيست و نور ايمان از قلب او زايل مي شود.

باز فرمود: خمر منشأ كارهاي زشت و ناپسند است.(5)

از خمر به عنوان امّ الفواحش، امّ الخبائث، مفتاح الشر ياد شده است.

پيامبر(ص) فرمود: هر كس خمر بخورد، تا چهل شبانه روز نمازش مقبول درگاه خدا واقع نمي شود. اگر قبل از توبه در آن مدّت بيمرد، خداوند در جهنم از چرك جوشان جهنم به او مي خوراند.(6)

شرابخوار از نظر اخلاقي گناهكار است، ولي حتي گناهكار بايد نمازها و روزه هايش را انجام دهد. همان طور كه دروغگو يا كسي كه غيبت مي كند، با اين كه گناه بزرگي انجام مي دهد، بايد نمازش را بخواند.

بحث صحّت نماز با قبولي آن نزد خدا دو مطلب جداگانه است. در رواياتي كه در مورد خمر آمده تا چهل شبانه روز نماز قبول نيست، معنايش اين نيست كه اگر شرابخوار نماز بخواند، صحيح نيست. نماز گناهكار صحيح است و بايد آن را انجام دهد و روزه بگيرد و توبه كند تا اعمالش مورد قبول حق تعالي قرار گيرد.

اگر شرابخوار بعد از اين كه از حالت مستي بيرون آمد، نماز بخواند يا روزه بگيرد، اعمالش صحيح است. بنابراين چنين كسي مؤاخذه نمي شود كه چرا روزة صحيح به جا نياورده، بلكه چنين كسي از آثار روزه مقبول نزد خداوند (كه پاداش بسياري براي آن مقرر گرديده) بهره مند نخواهد شد. اگر انجام ندهد، از اين بابت نيز گناهكار و معذّب خواهد بود.

پي نوشت ها:

1. توضيح المسائل مراجع، ج 2، مسئلة 2633 و 2634.

2. ميزان الحكمه، عنوان 1122، حديث 5126 و 5127.

3. همان، حديث 5129.

4. همان، حديث 5128.

5. همان، عنوان 1123، حديث 5130.

6. همان، عنوان 1126، حديث 5148.